Postanowienie TSUE z 14 marca 2024 r dotyczące parków rozrywki
Przestrzenie w centrach handlowych, w których zainstalowane są urządzenia (automaty rozrywkowe) przeznaczone dla dzieci nie stanowią „parków rozrywki”, a tym samym nabycie żetonów pozwalających na korzystanie z tych urządzeń nie stanowi prawa wstępu do takiego parku. W konsekwencji, w takiej sytuacji nie ma podstaw do zastosowania obniżonej stawki podatku VAT (postanowienie TSUE z 14 marca 2024 r., C-576/23, Elite Games SRL)
Istota sprawy
Podatnik prowadził działalność gospodarczą polegającą na udostępnianiu dzieciom urządzeń do zabawy, które były zainstalowane w specjalnie wyposażonych pomieszczeniach, położonych w dużych centrach handlowych. Dzieci uzyskiwały możliwość korzystania z tych urządzeń, kupując żetony w automatach. Podatnik stosował obniżoną 5% stawkę VAT do dochodów z tych usług, przyjmując, że opłata za korzystanie z takich urządzeń stanowi opłatę za „wstęp do parków rozrywki”, opodatkowaną preferencyjną stawką VAT.
Organy podatkowe zakwestionowały możliwość zastosowania ww. stawki VAT, wskazując, że rozpatrywana działalność nie była wykonywana w parku rozrywki. Zdaniem tych organów, nie można było uznać za takowy pomieszczeń, w których podatnik świadczył swoje usługi. Po drugie, opłata obejmowała cenę za godzinę lub za grę, a zatem nie mogła być uznana za prawo wstępu do parku rozrywki w zwykłym znaczeniu tego słowa.
Sprawa trafiła przed sąd krajowy, który powziął wątpliwości co do możliwości zakwalifikowania czynności podatnika jako usług wstępu do parków rozrywki w rozumieniu pkt 7 załącznika III do Dyrektywy VAT, mogących podlegać obniżonej stawce podatku VAT.
Stanowisko TSUE
W wydanym postanowieniu Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej uznał, że nie można utożsamiać wydzielonego w obszarze centrum handlowego pomieszczenia, w którym zainstalowane są automaty służące rozrywce dla dzieci z pojęciem „parków rozrywki”. Termin ten bowiem zakłada istnienie „terenu zabudowanego”, tj. obszaru powierzchni gruntu, który został specjalnie przystosowany do obsługi urządzeń przeznaczonych do wypoczynku i rozrywki. A zatem, w ocenie TSUE, „prosty”, wydzielony obszar znajdujący się w danej lokalizacji nie spełnia tego kryterium.
W związku z tym, omawiane usługi dotyczące przestrzeni przeznaczonych na miejsca rozrywki w ramach centrów handlowych nie są objęte ww. punktem załącznika do Dyrektywy VAT, a w rezultacie nie mogą korzystać z preferencyjnej stawki VAT.
Powyższe postanowienie jest kolejnym orzeczeniem, w ramach którego Trybunał dokonał interpretacji pojęcia „parków rozrywki” (tematyki tej dotyczył poprzednio wyrok TSUE w sprawie z 9 września 2021 r., C-406/20 Phantasialand). Znamienne jest zarazem to, że Trybunał uznał, że kwestia objęta pytaniem prejudycjalnym była już na tyle jasna w świetle dotychczasowego orzecznictwa TSUE, że nie wymagała rozstrzygnięcia w formie wyroku (tj. wystarczające było postanowienie).