Spółka cicha a estoński CIT
Estoński CIT to atrakcyjna forma opodatkowania, lecz jej zastosowanie wiąże się z pewnymi ograniczeniami dotyczącymi struktury spółki. Czy spółka cicha może korzystać z tego systemu podatkowego? Poniżej przedstawiamy kluczowe informacje na ten temat.
Co jest ukrytym zyskiem w CIT estońskim?
Estoński CIT, czyli ryczałt od przychodów spółek, to korzystna forma opodatkowania, ale wiąże się z nim pojęcie ukrytych zysków, które mogą być problematyczne dla przedsiębiorców. Ukryte zyski to świadczenia pieniężne lub niepieniężne wykonane na rzecz udziałowców, akcjonariuszy, wspólników lub podmiotów z nimi powiązanych. Przepisy te mają na celu uniemożliwienie omijania opodatkowania dywidend poprzez różne formy transferów wartości.
Kto nie może skorzystać z estońskiego CIT?
Estoński CIT, znany również jako ryczałt od dochodów spółek, jest atrakcyjnym modelem opodatkowania, ale nie każdy przedsiębiorca może z niego skorzystać. Poniżej przedstawiamy najważniejsze wyłączenia i ograniczenia, które mogą uniemożliwić zastosowanie tego rozwiązania.
Zbycie przez osobę fizyczną nieruchomości wykorzystywanej do działalności gospodarczej podlega VAT (wyrok TSUE z 11 lipca 2024 r. w sprawie C-182/23 Makowit)
Omawiana sprawa dotyczyła osoby fizycznej – rolnika, zarejestrowanego jako podatnik VAT czynny, prowadzącego działalność w zakresie produkcji mleka. Podatnik ten nabywał działki gruntowe celem powiększenia gospodarstwa, przy czym nabycie to nie podlegało opodatkowaniu VAT. Na skutek decyzji wojewody własność części działek gruntowych, na których znajduje się gospodarstwo podatnika została przeniesiona na rzecz Skarbu Państwa w celu realizacji inwestycji drogowej. Jednocześnie wojewoda wszczął postępowanie w celu ustalenia wysokości odszkodowania należnego podatnikowi z tego tytułu. W związku z tym podatnik wystąpił z wnioskiem o wydanie interpretacji podatkowej stojąc na stanowisku, że w zakresie omawianej transakcji nie można go uznać za podatnika VAT, z czym nie zgodził się jednak Dyrektor KIS.
Zmiany w Podatku od Nieruchomości
Przygotowany przez Ministerstwo Finansów projekt ustawy o zmianie m.in. ustawy o podatkach i opłatach lokalnych (upol), wprowadza szereg istotnych zmian, które mają wejść w życie, poza pewnym wyjątkiem, w dniu 1 stycznia 2025 r. Chociaż według ustawodawcy wprowadzone zmiany mają mieć wyłącznie charakter precyzujący, uwzględniający dorobek orzeczniczy sądów krajowych i dążą jedynie do zachowania fiskalnego status quo, to jednak istnieje zagrożenie, że będą prowadzić do rozszerzenia obecnie obowiązującego zakresu opodatkowania.
Wyrok TK: Tajemnica zawodowa doradcy podatkowego w świetle nowelizacji przepisów Ordynacji Podatkowej – przekazywanie informacji o schemacie podatkowym (MDR)
Trybunał Konstytucyjny w dniu 23 lipca 2024 r. (sygn. K 13/20) rozpatrzył wniosek Krajowej Rady Doradców Podatkowych dotyczący zgodności niektórych przepisów Ordynacji podatkowej oraz ustawy o doradztwie podatkowym z Konstytucją RP. Sprawa dotyczyła obowiązków doradców podatkowych w zakresie przekazywania informacji o schematach podatkowych i związanych z tym naruszeń tajemnicy zawodowej.
Postanowienie TSUE z 14 marca 2024 r dotyczące parków rozrywki
Przestrzenie w centrach handlowych, w których zainstalowane są urządzenia (automaty rozrywkowe) przeznaczone dla dzieci nie stanowią „parków rozrywki”, a tym samym nabycie żetonów pozwalających na korzystanie z tych urządzeń nie stanowi prawa wstępu do takiego parku. W konsekwencji, w takiej sytuacji nie ma podstaw do zastosowania obniżonej stawki podatku VAT (postanowienie TSUE z 14 marca 2024 r., C-576/23, Elite Games SRL)
Użyczenie lokali mieszkalnych fundacji rodzinnej bez VAT (interpretacja Dyrektora KIS z 12 czerwca 2024 r., 0113-KDIPT1-1.4012.217.2024.4.RG)
W omawianej interpretacji Dyrektor KIS po raz kolejny odniósł się do skutków w VAT związanych z przekazaniem nieruchomości do fundacji rodzinnej, przy czym tym razem organ oceniał nieodpłatną czynność użyczenia. Omawiana interpretacja została wydana na wniosek osoby fizycznej będącej właścicielem kilkudziesięciu lokali mieszkalnych („Wnioskodawca”). Nieruchomości te były wynajmowane w ramach jednoosobowej działalności gospodarczej.