Skutki VAT ładowania pojazdów elektrycznych za pośrednictwem podmiotu trzeciego (opinia Rzecznik Generalnej TSUE)
Omawiana opinia została wydana dnia 25 kwietnia 2024 r. w sprawie C-60/23 Skatteverket przeciwko Digital Charging Solutions GmbH (DSC).
DSC prowadzi w Szwecji działalność polegającą na zapewnieniu użytkownikom pojazdów elektrycznych dostępu do sieci punktów ładowania obsługiwanych przez operatorów, z którymi DSC zawarła odrębne umowy. DCS zapewnia użytkownikom pojazdów elektrycznych kartę i aplikację uwierzytelniającą umożliwiającą ładowanie pojazdów w tych punktach. Na podstawie faktur otrzymanych od wspomnianych operatorów DCS co miesiąc wystawia faktury użytkownikom z tytułu ilości dostarczonej im energii elektrycznej. DCS pobiera również od swoich klientów comiesięczną, stałą opłatę z tytułu dostępu do aplikacji, niezależnie od tego, czy użytkownik faktycznie nabył w danym okresie energię elektryczną.
Szwedzki organ podatkowy uznał, że wykonywane przez DCS świadczenie stanowi transakcję złożoną polegającą na dostawie energii elektrycznej użytkownikom, a w konsekwencji podlegającą opodatkowaniu w Szwecji. Z kolei, zdaniem DCS występują w tym przypadku dwa odrębne świadczenia, tj. dostawa energii elektrycznej oraz świadczenie usług (ułatwienie dostępu do sieci punktów ładowania).
Rozpatrujący sprawę szwedzki sąd powziął wątpliwość co do kwalifikacji ww. transakcji i skierował do TSUE pytania prejudycjalne. W jednym z pytań, opierając się na założeniu, że świadczenie na rzecz użytkownika pojazdu elektrycznego polegające na ładowaniu pojazdu w punkcie ładowania stanowi dostawę towarów, szwedzki sąd dążył do potwierdzenia, że taka dostawa ma miejsce na wszystkich etapach łańcucha transakcji, w którym uczestniczy przedsiębiorstwo pośredniczące.
Rzecznik Generalna zauważyła, że zgodnie z wytycznymi unijnego Komitetu VAT z 19 kwietnia 2021 r., w przypadku łańcucha transakcji obejmującego stacje ładowania pojazdów elektrycznych oraz podmioty pośredniczące między stacjami a użytkownikami pojazdów (tzw. „dostawcami mobilności”), mają miejsce dwie odrębne dostawy towarów, o których mowa w art. 14 ust. 1 Dyrektywy VAT, tj. jedna między stacją ładowania a dostawcą mobilności oraz druga między tym dostawcą a użytkownikiem pojazdu.
Tym niemniej, w ocenie Rzecznik Generalnej prawidłowa kwalifikacja w zakresie VAT omawianego modelu transakcji powinna być oparta na konstrukcji komisu o której mowa w art. 14 ust. 2 lit. c) Dyrektywy VAT, zważywszy, iż w omawianym stanie faktycznym spełnione są następujące przesłanki: istnieje zlecenie, w wykonaniu którego agent (DCS) realizuje na rachunek zleceniodawcy (użytkownika pojazdu) dostawę towarów, a ponadto przedmiot transakcji (energia elektryczna) nabywana przez agenta (DCS), która następnie jest odsprzedawana na rzecz końcowego użytkownika ma identyczny charakter.
Należy zwrócić uwagę, iż pomimo posłużenia się przez Rzecznik Generalną konstrukcją komisu a nie „typowej” dostawy z art. 14 Dyrektywy VAT, skutki w VAT w odniesieniu do obu modeli byłyby, co do zasady, analogiczne. Z perspektywy VAT transakcje komisowe dotyczące towarów są bowiem podtypem dostawy towarów.
Mimo wszystko, wyrok TSUE może przyczynić się do uporządkowania zagadnień związanych z kwalifikacją VAT transakcji występujących na rozwijającym się dynamicznie rynku ładowania pojazdów elektrycznych. Do tej pory TSUE tylko raz wypowiedział się w tym zakresie (tj. w wyroku z dnia 20 kwietnia 2023 w sprawie C‑282/22 uznał, że ładowanie pojazdu elektrycznego w modelu bez udziału pośrednika stanowi dostawę towarów a nie świadczenie usług).